Ik heb maar bitter weinig ‘ervaring met ouderen’. Dat realiseer ik me wanneer ik van het regiokantoor in Goes naar het Rotterdamse Slingedael rijd. Drie weken ben ik dienst en ik besef dat ik niet in de schaduw kan staan van duizenden van mijn nieuwe collega’s. Waar de meesten contact met ouderen opbouwen via (over)grootouders heb ik geen opa of oma bewust meegemaakt.
Op twee manieren kwam ik toch als jongetje in een ‘rusthuis’. Een keer per maand rende ik door de lange gangen van De Goede Ree in Middelharnis/Sommelsdijk om een kerkblaadje onder de deur door te schuiven. Of naar binnen te slingeren wanneer de deur open stond. Het was daar zo bloedheet – in mijn beleving - dat ik hoe dan ook zo snel mogelijk naar buiten wilde.
In een lagere frequentie bezocht ik een oudtante van mijn moeder. Elke 31 december racete ik met een zakje oliebollen aan mijn stuur naar Dirksland. Om daar getrakteerd te worden op een glas lauwe sap en geduldig te luisteren hoe ze het vuurwerk verfoeide. Misschien rook ik wel voorzichtig aan mijn handen of de kruitgeur al was weggetrokken…
Een aantal jaren later kwam ik wekelijks over de vloer bij de opa en oma van mijn vriendin, nu mijn vrouw. Een wereld opende zich. Dát was leuk! Niet alleen omdat zij als pater en mater familias ontmoetingsplaats vormden voor de familie. Ze hadden wat te vertellen, waren even oud geweest als ik, bleken interesse te hebben in mijn leven, hadden de oorlog meegemaakt, kortom: levendige en verhalende geschiedenis. En hoe leuk is het om erachter te komen dat je dezelfde boeken leest!
En nu, een aantal decennia verder, ben ik bouwmeester van het vriendennetwerk van Leliezorggroep. Een prachtige opdracht om ouderen en andere cliënten van extra aandacht en zorg te kunnen voorzien. Én om een bijdrage te kunnen leveren aan maatschappelijke bezinning over ethische thema’s die ons raken, zoals palliatieve zorg, de vergrijzing, eenzaamheid, etc. Want we hebben – náást een heleboel liefde en geduld voor ouderen – iets te vertellen vanuit ons christelijk denken en handelen. Dat is me in mijn eerste weken bij Lelie zorggroep wel duidelijk geworden.
Het verbinden van generaties lijkt me één van de belangrijke actielijnen: jongetjes die door de gangen rennen, verleiden om vaart te minderen en in contact te komen met onze cliënten.
Er is hoop. Misschien ben ik zelf wel een wandelend voorbeeld.
* Dit keer is het gastblog geschreven door Arthur Alderlieste, hij werkt sinds juni 2019 bij Lelie zorggroep als Manager Vriendennetwerk
*Wilt u meer weten over de vriendenstichting van Lelie zorggroep, wat wij doen en hoe u kunt bijdragen? Kijk op www.leliezorggroep.nl/vrienden.
*Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog! Lees hier meer over onze bloggers.
Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.
Gastblog 
