Sneeuw in het hoofd

Mijn eerste werkweek zit er weer op na mijn zwangerschapsverlof. Mijn eerste werkweek begon met sneeuw, volgens mijn eigen begrippen véél sneeuw.  
Daarover mijmerend moet ik terugdenken aan Aaf. 

Pupke, zo noemde ze me. Mijn naam kon ze niet onthouden, maar daar had ze zo haar maniertjes voor. Als mijn man dit als koosnaam zou gebruiken, dan... Afijn, beter waagt hij zich er niet aan. 
Maar als Aaf het zegt, dan is het anders.  
Aaf is trouwens Mevrouw Van Laar.  
Maar Mevrouw van Laar is liever gewoon Aaf.  
Aaf en Pupke. Zo zitten we samen aan de koffie.  

Aaf draait een shaggie. Het is een geinig gezicht, die shag-gele vingers met keurige parelmoer-gelakte nagels. 
Typisch Aaf. Iedere keer als ik een bakkie doe met Aaf, dan veranderen haar ogen. De twinkel is er al een poosje uit, misschien compenseert ze dat met haar parelmoer-gelakte nagels.  

"Het gaat niet zo best, Pupke. Het hoofd wil niet meer zo." 
Inmiddels weet ik dat ik Aaf niet teveel vragen moet stellen. Aaf is een vrouw van weinig woorden.  
"Nee, het wil niet meer. Het is allemaal zo... zo vaag. Zo raar.  
Het wemelt me soms zo." 
Aaf wuift met haar handen voor haar ogen, beetje stijf.  
"Het is zo alleen. Zo koud. En het wemelt zo. Het voelt alsof het sneeuwt in het hoofd, Pupke. Zo kriebelig. Zo vaag." 

 Het is een treffend beeld hoe zij haar dementie omschrijft. We praten er wat over door en voor ik het in de gaten heb, hebben we het over de échte strenge winters van vroeger. Over sneeuw van november tot maart, over sleetje rijden van de dijk en schaatsenrijden op de straten. Over kussen met de jongens op de ijsbaan. Over wintertenen. Over kieren in de bedstee. Aaf trekt me met beide benen op de grond: “Ja meissie, dát waren nog eens winters. Tegenwoordig kun je dat geen winter meer noemen.” 

Aaf is niet meer. Maar ik weet zeker dat ze had genoten van het dikke pak sneeuw, van de schaatsende kinderen op de vijver voor haar huis. Hoe eenzaam en hoe koud ze de sneeuw in haar hoofd ook omschreef, toch kon ze naar hartenlust vertellen over wat échte winters waren.  

Aaf. Mooi mens was het, met haar parelmoer-gelakte nagels. 

Ik roep mijn kinderen: “Kom jongens! Jassen aan, mutsen op. Wie pakt de slee? Dan doen we nog een rondje!”